طاهره زاهدی؛ محمدجواد شکریان
دوره 9، شماره 15 ، خرداد 1394، ، صفحه 125-144
چکیده
مشرق زمین و سرزمین پارس، از دیرباز مرکز توجهات اروپاییانی بوده است که برای شناخت فضای غیرخودی بدان جا سفر میکرده‌اند. در این میان غیریت (دیگروشی) که به مطالعه فضای دیگری میپردازد در کنار تصویری ...
بیشتر
مشرق زمین و سرزمین پارس، از دیرباز مرکز توجهات اروپاییانی بوده است که برای شناخت فضای غیرخودی بدان جا سفر میکرده‌اند. در این میان غیریت (دیگروشی) که به مطالعه فضای دیگری میپردازد در کنار تصویری که بیگانگان از این فضاها و افراد ارائه می‌دهند، از جایگاه برجستهای در ادبیات برخوردار است. در این حین از سفرنامهها به عنوان ثمرهی سیاحان یاد میشود که حاوی انبوهی از اطلاعات اجتماعی، علمی، سیاسی و مرتبط با تمدن سرزمین بازدید شده را دربردارند. اهمیت این موضوع زمانی بیشتر میشود که ما بخواهیم فضای خودی را از منظر فرهنگی متفاوت بررسی کنیم. تقابل این دیدگاهها در عرصههای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، و... باعث شناخت دقیقتر از بینش نویسندگان بیگانه نسبت به فضای خودی میشود. هم چنین سفرنامه می‌تواند راهنمای قابل اعتنایی برای شناخت بیگانگان و نیز تعبیر آنها از (خودی) و( فضای خودی) باشد. این موضوعات مارا بر آن داشت تا به تقابل دیدگاههای دو نویسنده فرانسوی در مورد شرق، با به کارگیری شیوه تصویرشناسی به عنوان شاخهای از ادبیات تطبیقی بپردازیم. برای این منظور به مطالعه تصویری که ژان شاردن، سیاح فرانسوی قرن 17و کنت دو گوبینو، نویسنده قرن19، به ترتیب در" سفرنامه شاردن" و "سه سال در آسیا" از شرق و ایران منعکس کردهاند میپردازیم. هدف ما از این تحقیق بررسی دیدگاههای این دو نویسنده با توجه به واقعیتهای جامعه ایرانی است.
